Beestjes

Hey allemaal,

Daar ben ik weer, maar nu een berichtje vanuit het super gave Kasungu National Park. Ik ben nu eindelijk op mijn plekje waar ik de komende 3,5 maanden zal doorbrengen. Wat was het toch weer een geweldige week en wat heb ik toch al veel wilde dieren gezien.

De laatste paar dagen in Lilongwe zijn we bezig geweest met de voorbereidingen voor de grote verhuizing. De laatste aapjes moesten nog gevangen worden zodat ze in kleinere verblijven gestopt konden worden, de transportkisten moesten op de goede plek komen te staan en ik moest de aapjes zo snel mogelijk leren herkennen. Het vangen van de apen deden Anne en Sebas en ik was hoofd-transportkisten ;) Iedere aap had namelijk zijn eigen transportkist en de aapjes zaten verspreid over centrum. Dus ik moest zorgen dat bij ieder verblijf de juiste kisten kwamen te staan. Dat was niet heel spannend maar toch leuk om even tussen door te doen. Samen met drie sterke mannen mocht ik dat gaan regelen. Dat ging goed, maar wat waren die kisten zwaar, zelfs met vier man. Helaas ontkwam ik er niet aan om mee te tillen. Ik denk dat mijn spierballen al zeker twee keer zo groot zijn geworden.

Afgelopen woensdag was de grote dag. De aapjes zouden de nacht van woensdag op donderdag richting Kasungu vertrekken. We zijn overdag om zeven uur 's morgens begonnen met het vangen van de dieren. Ik mocht daaraan mee helpen wat super leuk was om te doen. De aapjes zaten in redelijke verblijven en moesten uiteindelijk in kleine transportkisten komen. Dat vangen gebeurde als volgt. Er werd een vangkooi tegen de deur van het verblijf aangezet. In de vangkooi en de deur zat een luik die je op en dicht kon doen. Aan de buitenkant van het verblijf ging iemand staan die deed alsof hij groot, agressief en niet vriendelijk was, waardoor de apen naar een veilige plek zochten. Alle apen dachten dat de vangkooi een veilige plek was en vlogen erin (meestal ging het zo snel, maar soms duurde het eventjes). Als er dan een aapje in zat sloten we de vangkooi en was de aap gevangen. Vervolgens werd de vangkooi tegen de transportkist geplaatst en liep het aapje in de kist. Dit hebben we met zo’n 22 apen gedaan. Het was echt super leuk om hier aan mee te werken. Ik heb het vaak genoeg gezien hoe ander dat doen, maar nooit zelf mogen doen.

Vervolgens werden alle apen bij elkaar gezet en moesten we ze in de gaten gehouden. Ieder uur moesten we ze drinken en eten geven (iets wat ik ook nog altijd een keertje wilde doen). Rond vijf uur kwam een truck naar boven gereden waar de transportkisten met aapjes opgezet konden worden. Helaas had het al veel geregend en kwam hij vast te zitten. Ik denk dat alle mannen van het centrum (30 mannen) wel een uur bezig geweest zijn om hem eruit te trekken, zelf wij vrouwen op slippertjes werden erbij gehaald om te duwen ;). Uiteindelijk was de truck los en hebben we snel de aapjes op de truck gezet. Tijdens het verplaatsen van de kisten was er een kist aan de kant gezet omdat er even geen mensen waren die hem konden dragen. Ik keek toevallig in de kist om te kijken hoe het met de aap ging. Het was maar goed ook dat ik dat deed. Want zoals ik de vorige keer al had verteld kregen sommige apen een radio-zender om hun nek. Maar deze aap had door de stress de zender in zijn mond gekregen. Dus toen ik dat zag heb ik de dierenarts erbij gehaald en is de aap nog snel onder narcose gegaan om de zender goed te doen. Ik was echt blij dat ik het gezien had. Anders had hij de hele reis die zender in zijn mond gehad en had hij niet kunnen eten en drinken.

Uiteindelijk stonden alle aapjes op de truck en was ik om zes uur 's avonds klaar en kon ik snel mijn tas pakken en foto’s maken van het centrum, in vervolgens op tijd naar bed te gaan, want om een uur 's nachts zou mijn wekker al weer aflopen. Dus na een lekkere douche lag ik om negen uur in bed. Klaar wakker en mijn hoofd was zo onrustig door het harde werken dat ik maar weer mijn bed uit gegaan ben om nog even gezellig te kletsen met de andere vrijwilligers. Gelukkig had ik uiteindelijk nog 1,5 uurtjes geslapen voor mijn wekker ging.

Daar gingen we dan, achter de truck aan. Ik dacht echt dit wordt een hele lange rit want na 100m moesten we al stoppen omdat er een zak uit de truck was gevallen en na weer 500m moesten we stoppen omdat het zeil, wat over de kisten zat, eraf was gevallen. Maar gelukkig is de reis verder goed verlopen. Ik denk dat we ongeveer om zeven uur aankwamen bij de release enclosure. We hebben alle aapjes uit de truck getild en losgelaten in het enclosure. Ik mocht mee helpen de kisten open doen. Dat was ook echt super leuk.

De rest van de ochtend had ik even de tijd om mijn nieuwe kamer in te richten. Nouja eigenlijk ook weer niet. Want ik had mijn tas nog niet opgeritst of Remke riep mij: ‘olifanten kom snel!’. Een grote groep van ongeveer 25 olifanten stonden aan de andere kant van het meer. Het was echt geweldig! Ze waren lekker aan het badderen en samen aan het spelen. Wat gaaf om zulke grote dieren van zo dichtbij te kunnen zien. Ik heb veel leuke foto’s kunnen maken.

Na dit warme welkom moest ik al weer richting het release enclosure om te kijken hoe het met de aapjes gaat. Op de heen weg kwamen we puku’s tegen (soort antilopen) en op de terug weg vloog er een uil boven onze auto. Super om op je eerste dag al zoveel dieren te zien.

Tijdens het observeren moest ik kijken of apen al wat rustiger geworden waren en kijken of alles goed ging. Er was helaas een probleem met het enclosure. De gaten in het gaas waren te groot waardoor de kleine aapjes van een jaar oud zo door het gaas naar buiten konden klimmen. Oeps.. Gelukkig blijven de jongen dicht bij hun moeder. Ze gingen wel op onderzoek uit, maar ze zullen nooit ver weg van het enclosure gaan. Wel maakte we ons een beetje zorgen over de aller kleinste baby. Deze is nog maar een paar maandjes oud. Hij loopt soms al zelfstandig rond, maar als hij in paniek raakt dan roept hij heel hard en dan komt zijn moeder hem halen. Dus we waren bang dat als hij uit het enclosure zou klimmen en om hulp zou roepen dat hij en zijn moeder in paniek zouden raken, omdat zij niet bij hem kan komen. Terwijl ik aan het observeren was gebeurden precies waar we bang voor waren. De kleine man klom zijn grote zus achterna het verblijf uit de boom in. Maar eenmaal hoog in de boom wilde meneertje terug naar zijn mama. Schreeuwen en druk maken, maar ja mama kon er niet bij. Na 20 min. heeft zijn stiefzusje hem op zijn buik vastgeklemd en is ze rustig naar beneden geklommen. Dus gelukkig kwam alles goed, maar het was wel even spannend, want hij zat ook voor ons te hoog in de boom om erbij te komen. Toen ik om half zeven terug was stond het eten al klaar. Gezellig met z’n alle hebben we heerlijk gegeten om deze dag, die goed was verlopen, af te sluiten.

De komende dagen ben ik nog bezig met het observeren van de aapjes in het enclosure. De planning is nu dat we de apen komende dinsdag los gaan laten. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. Of ze meteen weg zullen rennen en of ze nog bij elkaar blijven als groep. Ik weet het jullie allemaal te vertellen in mijn volgend blog over een weekje ;)

Ik ga nu even nijlpaarden observeren in het meer en een beetje relaxen na deze drukke maar geweldige week. Ik had nooit gedacht dat ik in zo’n korte tijd zoveel leuke dingen mee zou maken.

Groetjes aan iedereen!