Welkom

Hoihoi allemaal,

Daar ben ik dan in het mooie en vriendelijke Malawi. Wat heb ik al veel meegemaakt de afgelopen dagen. Ik zal bij het begin beginnen (altijd verstandig natuurlijk ;) ).

We waren op tijd aangereden richting schiphol, zodat we nog genoeg tijd hadden om rustig te eten en afscheid te nemen van elkaar. Helaas hadden we die tijd nodig voor hele andere dingen. Aangekomen bij de incheck balie van de KLM bleek dat je een visum nodig hebt als je langer dan 90 dagen in Malawi blijft. Deze had ik niet omdat mij verteld was door Remke (mijn begeleidster) dat je in Malawi zelf een visum kan aanvragen, dat hoefde dus niet van te voren. Maar de KLM deed heel moeilijk, ik mocht niet vertrekken (omdat als ik geweigerd zou worden in Malawi zij een boete zouden krijgen). Dus ik moest mijn vliegticket omboeken zodat ik korter dan 90 dagen in Malawi zou zijn. Een hoop bellen, informeren en stress later bleek dat het vertrek naar Malawi zonder visum eigen verantwoordelijkheid was. Dus dat betekend dat ik zelf het risico loop om teruggestuurd te worden, en dat de KLM er niks mee te maken heeft. Na twee uur van onzekerheid mocht ik dan toch mijn koffers inleveren. Ik kon toch gaan!!

Na een kort en fijn afscheid liep ik alleen door de douane. Wat een raar gevoel was dat. Ik besefte het nog steeds niet echt wat ik nou eigenlijk ging doen, maar toch was het raar om helemaal alleen te zijn.
Bij de gate kwam ik een Belgische oude man tegen die vertelde dat hij naar Kenia ging om de winter door te brengen, want hij had last van winterdepressies. Nou dan heb je het goed voor mekaar. De meeste mensen komen niet verder dan Spanje ;).

Het vliegen ging eigenlijk beter dan verwacht. De tijd ‘vloog’ voorbij. In de eerste zeven uur vloog ik naar Nairobi. Ik zat naast een fransman die geen zin had om te praten, dat vond ik niet erg want dan kon ik gewoon mijn ding doen. Ik ben de tijd doorgekomen met lezen, filmpje en een beetje wegdommelen wat eigenlijk nog best goed ging. Helaas ging het schermpje van het tv’tje niet uit waardoor ik met mijn sjaal over mijn hoofd probeerde te gaan slapen. We kregen ook te eten in het vliegtuig, al waren het wel rare tijden. Om half 12 kregen we het diner en om half 4 het ontbijt. Maar had honger dus dat maakte niet uit. Het mooiste van de hele vlucht was de zonsopgang. We vlogen naar het zuiden, dus dat betekende dat aan de oost kan (waar ik zat) de hele lucht oranje gekleurd was door de zon. Echt super mooi!

Aangekomen in Nairobi kreeg ik wel een soort van cultuurschokje. Het vliegveld was oud, klein en overal waren mensen (vooral veel Indiërs). Ook was het niet duidelijk aangegeven waar welke vlucht vertrok. Ik schrok me dan ook rot toen ik in de bus stapte om naar het vliegtuig en zag dat er alleen maar mensen in stonden die naar Lusaka vlogen (waar ik dus niet heen ging). Ik kreeg het een beetje warm. Wat bleek, ging deze vlucht eerst naar Lusaka en daarna naar Lilongwe. Nooit geweten dat dat ook kan zonder dat er iets op je ticket staat. Het was een heel klein schattig vliegtuigje. Het grappigste vond ik nog dat ze daar met tractors rond reden om de bagage naar de vliegtuigen te brengen, waar wij in Nederland van die fancy karretjes hebben.



Aangekomen in Lilongwe (waar het vliegveld niet groter was dan een basisschool) ging alles een paar standjes langzamer. Iedereen doet alles lekker op zijn gemak. Na een uur in de rij te hebben gestaan voor de security bleek een visum geen probleem te zijn. Nadat ik had uitgelegd dat ik daar kwam voor vakantie en dat ik niet wist wanneer ik Malawi uit zou gaan kreeg ik een visum voor een maand, jeej!!

Een lang verhaal over een uiteindelijk goede en relaxte vlucht.


Nu kan het avontuur eindelijk gaan beginnen! Op het vliegveld stonden Matt en Do (collega’s van Remke) op mij te wachten. Do was meteen heel enthousiast en vriendelijk, dus dat voelde als een warm welkom. Na een drankje, beltegoed gekocht te hebben en te pinnen konden we gaan. Buiten stonden veel mannen die vroegen of we een taxi nodig hadden. Waar je in Nederland die mensen compleet negeert, reageerde Do heel aardig, ze begroete ze terug en zei vriendelijk dat we al een taxi hadden. Do vertelde dat de mensen hier in Malawi heel vriendelijk zijn en dat het dus wordt gewaardeerd als je ook vriendelijk terug doet. Toen kwam er een andere man naar mij toe en ik deed hetzelfde als Do. Alleen bleek deze man onze taxichauffeur te zijn.. Oeps. Nadat we onszelf en de bagage in de kleine roestige bak hadden gekregen reden we richting de stad.

We reden gelijk door naar het wildlife centre. Sebas (een van de twee onderzoekers) stond al op ons te wachten en bracht mij naar het vrijwilligershuis. Het is eigenlijk hetzelfde als het AAP-huis bij stichting AAP. Hier slaap ik met 7 andere meiden op een kamer. Zij komen uit Duitsland, USA, Engeland en Zweden. Dus dat voelde wel vertrouwd. Nadat ik mijn spullen had gedropt gingen Sebas en ik meteen naar Anne (de andere onderzoekster) en de vervets toe. Ze zitten echt in een groot verblijf met veel bomen en weinig contact met mensen. Was goed om de aapjes al zo vrij te zien. Ook ging het herkennen redelijk. De ear-tags had ik goed geoefend (dankzij frank) maar ze waren veel kleiner dan ik had verwacht. Het waren hele kleine tairips door oren. Dus dat wordt nog even flink oefenen zodat ik ze ook aan andere kenmerken kan herkennen.

De eerste dag lag ik al om 19:00uur in bed, ik was erg moe van de reis en de volgende dag zouden we al om 7uur beginnen met werken. De laatste week voordat de vervets naar Kasungu gaan moeten ze gevangen worden uit het grote verblijf. Ze krijgen een medische check en sommige krijgen een radio-zender om, zodat we ze straks terug kunnen vinden. Daarna worden ze in kleinere verblijven gestopt om het vangen dinsdag makkelijker te maken. Ik ben ingedeeld in het recovery team, dat betekend dat ik let op de apen die onder narcose zijn geweest of ze goed bijkomen en goed reageren en ik help mee met het verplaatsen van de apen naar de kleinere verblijven. Super leuk om te doen!

Het leukste van alles was dat er een moeder aap onder narcose moest en ik mocht het baby aapje vasthouden terwijl ze met mama bezig waren. Echt super schattig zo’n klein hulpeloos mannetje dat je met grote onschuldige oogjes aankijkt. ‘

Na deze super leuke dag ging iedereen uit in een locale bar. Ik twijfelde nog heel erg of dat ik wel mee zou gaan, omdat ik best moe was en ik wilde weer fit zijn voor morgen. Maar toen Anne me aanspoorde om toch mee te gaan kon ik geen nee meer zeggen. Het leek me ook wel gaaf om te zien hoe dat hier aan toe gaat. Op naar Harry’s bar! De taxi bracht ons naar een afgelegen plek in de stad, ergens achterin een veldje stond een klein gebouwtje wat eruitzag als een bar. Een gezellig plekje waar we gezellig wat gedronken en gedanst hebben. De terugweg was nog het leukste. We mochten achterin de pick-up truck van het wildlife centre zitten. Heerlijk die wind door je haren!

Ben vandaag met Anne en Sebas boodschappen gaan doen. Mocht weer achterin hun pick-up truck zitten. Echt grappig al die mensen zwaaien vriendelijk naar je. Wel bizar dat je je eerst druk maakt om het feit dat er geen gordels in de taxi zitten en een dag later achterin zit in zo’n auto. Zulke dingen wennen heel snel. Maar maak je niet druk ik let nog steeds goed op. Aangekomen bij de supermarkt bleek het niet een typisch marktje te zijn met kraampjes, schreeuwende mensen en lokale spulletjes. Maar een grote supermarkt zoals we die hier ook hebben met ook allemaal westerse producten. Pringles, Dove, Knorr, enz. Het bleek een supermarkt te zijn voor de westerse en indische mensen die hier wonen. Ook de prijzen waren bijna hetzelfde als in Nederland of zelfs duurder. 12euro voor Bertolli olijfolie.. Anne en Sebas beloofde me dat we nog een keer naar zo’n typische markt gaan, want daar ben ik erg benieuwd naar.

Een ander opvallend ding hier is dat de Malawianen niet alleen maar hoi zeggen als ze je tegen komen maar ze vragen ook hoe het met je gaat. En dan niet op z’n Amerikaans dat ze het vragen maar het eigenlijk niet hoeven te weten, zijn ze hier heel geïnteresseerd en wachten ze echt op antwoord. Heel schattig en vriendelijk.

Dit was een korte samenvatting van wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen dagen. Met mij gaat het verder heel goed. Toen ik hier aankwam hoefde ik eigenlijk niet te wennen, ik voelde me meteen thuis. De mensen zijn heel aardig, maar toch voelt het nog wel een beetje onwennig allemaal. Het lastig om met de mensen hier te communiceren omdat ik niet zo goed ben in Engels en zij steeds met een accent praten. Dus ik hou me nog een beetje op de achtergrond en kijk de kat uit de boom. Maar dat komt wel goed, ik maak me niet druk.


Ik ga nu nog even kletsen met frank en een lekkere warme douche nemen, want dadelijk in Kasungu kan het niet meer.

Tot snel allemaal!

Groetjes Pascalle