Up and down

Goedemorgen allemaal,

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik wat geschreven heb, maar ik heb nu weer genoeg meegemaakt om een nieuw blog te schrijven. Dus ga er lekker voor zitten, neem een kopje thee en een stukje chocolade, hier komt het dan.

Ik heb veel mooie maar helaas ook verdrietige dingen meegemaakt, want we hebben weer een aantal vervets moeten verliezen.. Ik zal daarmee beginnen, zodat ik met een positief verhaal af kan sluiten.

In de afgelopen maand hebben we de vervets wel 6 keer bij elkaar moeten brengen, omdat ze in verschillende subgroepen waren verdeeld. Mogelijk dat als er een luipaard of hyena langs komt dan gaan ze zich verspreiden in de bush waardoor het voor het roofdier moeilijker wordt om te jagen. We weten nog niet of dat dit een natuurlijke of een paniek reactie is, ze hebben namelijk nooit geleerd wat ze moeten doen in zo’n situatie.

Op een ochtend ging ik samen met Mathias het veld in. Toen we bij het enclosure aankwamen gingen we met onze antennen opzoek naar alle vervets. We kregen het idee dat niet alle dieren bij elkaar zaten. Nadat we 1km door de bush hadden gelopen kwamen we een groot deel van onze groep in een grote boom tegen net voor een open stuk. Waarschijnlijk zijn ze ergens van geschrokken en weggerend, maar durfde ze niet meer verder het open gebied in, en zijn ze dus aan de rand van de bush in een grote boom gaan zitten. Ik keek of de hele groep bij elkaar was, maar uiteindelijk bleek dat we vijf dieren miste. Uiteindelijk bleek dat deze vijf vermiste dieren nog in de buurt van enclosure zaten. Dus we hebben de grote groep naar het enclosure gelokt om ze weer bij elkaar te brengen. Aan het einde van de ochtend dachten we dat iedereen weer bij elkaar was, maar we waren niet helemaal zeker want op het moment van hereniging hadden we niet iedereen gezien. In de middag ging ik terug het veld in… Op weg naar het enclosure liep de scout achter mij en op een gegeven moment zei hij dat hij een vervet in de bosjes zag zitten naast de weg. Shishi een vrouwtjes vervet zonder collar zat alleen in de bosjes te zoeken naar de rest van de groep. Ik ben bij haar gebleven om haar niet uit het oog te verliezen, een vervet zoeken zonder collar is namelijk onmogelijk. Gelukkig, met behulp van Anne en Sebas, hebben we haar ook terug bij de groep gekregen. Maar we miste er nog steeds eentje; Leon. Een mannentje zonder collar. Terneergeslagen liepen we richting de auto, we hadden Shishi dan wel terug bij de groep, maar we waren weer een vervet kwijt. Ik zat samen met de scout achter in de pick-up truck en halverwege de weg zegt de scout opeens dat hij een mannetjes vervet in een grote boom ziet zitten. Ik dacht meteen zal wel een wilde vervet zijn.. ging geen belletje rinkelen. Gelukkig dacht de scout wel door en zei: ‘misschien is het wel de vervet die we nog missen’. Wouw wat fijn als mensen verder denken! Wij teruggereden naar de boom, bleek het inderdaad Leon te zijn! Wat een geluk heeft die jongen. De volgende dag hebben we Leon ook weer teruggebracht bij de groep. Na deze intensive twee dagen hadden we gelukkig nog een complete groep. Maar met de daarop volgende reddingsacties hadden we minder geluk.

In mijn vorige blog had ik verteld dat er een kleine vervet geboren was in onze groep, Peacon. Helaas heb ik Peacon al een maand niet meer gezien.. Anne en Sebas waren het veld in toen ik opeens een telefoontje kreeg. De vervets waren weer uit elkaar en of ik mee wilde helpen om ze weer bij elkaar te krijgen. Ik heb me snel omgekleed en ben meegegaan. We hebben de twee losse groepen weer bij elkaar gekregen, maar vier dieren, Astrid, Papaya, Peanut en Peacon, hadden we nog niet gezien. Anne en ik zaten de volgende dag gespannen bij het enclosure te wachten op de dieren. We waren helemaal blij toen we Astrid en Papaya tussen de groep zagen zitten. We zeiden tegen elkaar, als we Peanut en Peacon nu ook nog vinden gaan we meteen naar huis en gaan we het vieren met een rum cola (7 uur ‘s morgens). Maar helaas.. we hebben Peanut en Peacon nooit meer gezien.

Gisteren was de ergste dag van mijn stage.. Ik was weer samen met Mathias in het veld. Op de weg zagen we luipaardpoep liggen en een aantal pootafdrukken. Geen goed teken, want een luipaard is de grootste vijand van de vervets. Toen we de dieren wilde zoeken bleken ze weer verspreid te zitten in verschillende groepen. In de eerste groep zaten twee vrouwtjes met alle baby’s, 50m verderop zat een volwassen man met twee vrouwtjes. Terwijl we naar andere vervets gingen zoeken hoorde ik een grommend geluid. Ik had het nog nooit gehoord, dus kon het niet herkennen. Maar achteraf blijkt dat het luipaard geweest is. Toen we weer een vervet alleen in de boom zagen zitten besloot ik niet verder te zoeken naar de andere dieren, maar om Anne en Sebas erbij te gaan halen om iedereen weer bij elkaar te krijgen. Terwijl we naar de auto liepen hadden we opeens gsm-signaal en kon ze bellen om te overleggen wat we het beste konden doen. Ondertussen was Mathias aan het zoeken naar de andere dieren en kwam hij een vrouwtje tegen Heidi ook zonder collar. We besloten dat ik bij Heidi zou blijven met de scout en dat Mathias terug zou rijden om Anne en Sebas op te halen. Ik ben achter Heidi aangelopen, en ik weet niet hoe ze het deed, maar ze heeft over een grote afstand de groep met de baby’s gevonden. Dus dat was een zorg minder. Ondertussen waren Anne en Sebas ook in de bush en zijn we met z’n alle bij het enclosure gaan wachten, met het idee dat iedereen zelf de weg wel terug zo kunnen vinden. Dus we hebben daar 2 uurtjes zitten wachten. Toen duurde het toch wel erg lang en zijn we de andere dieren met collars, die we nog miste, gaan zoeken.
Op een gegeven moment hoorde we een boze vervet man roepen, waar ook het signaal van Mabuya vandaan kwam. We zijn die kant opgelopen en keken in de bomen. ‘Stop!’ riep de scout achter ons. Ik draaide me om en in de bosjes lag hij.. Mabuya dood op de grond. Met èèn bijt doodgebeten door de luipaard..

We hebben foto’s genomen en zijn snel op zoek gegaan naar de andere vervets die we nog miste voordat hun ook iets zou overkomen. Celia bleek volgens de antenne het dichtste bij zijn. Wat we niet hadden gehoopt bleek toch waar te zijn.. Ook Celia leefde niet meer. Ik zal jullie de details besparen, maar van haar was alleen nog een beetje vacht, haar gebit en haar collar over. Echt gruwelijk om te zien..

Waarschijnlijk is Celia gepakt door een luipaard en heeft Mabuya haar proberen te redden. Onze held! Maar helaas had hij te weinig ervaring om te weten dat dat geen zin heeft en dat hij beter zo snel mogelijk weg had moeten gaan.

Op een dag zijn we onze alfa-vrouw en alfa-man kwijt geraakt. Het ergste is nog dat Celia nog een klein mannetje had, Chestnut, van drie maandjes oud. Hij heeft het allemaal overleefd, hij zat in de groep bij de baby’s. Maar hij was nog afhankelijk van de warmte en de melk van zijn moeder. Toen we later die dag terug kwamen bij de groep vervets zat Chestnut hoog in een boom om zijn moeder te roepen.. Hartverscheurend.. We hopen heel erg dat hij het gaat overleven. Hij heeft veel lieve broertjes en zusjes om zich heen die hem warmte en bescherming zullen geven. Maar de vraag is of hij al zonder melk kan. We zullen het de komende weken mee gaan maken. Ook ben ik heel benieuwd hoe de groep zich gaat ontwikkelen nu ze de belangrijkste twee individuen uit de groep missen.

Het is natuurlijk dat luipaarden op vervets jagen. Maar dit voelt toch heel vervelend, je kent de dieren ze hebben een naam en een karakter.. Ook voelde ik me heel schuldig, want ik had het idee dat als ik meteen op zoek was gegaan naar Celia en Mabuya dat ze dan misschien nog geleefd hadden.. Anne en Sebas hebben me gerustgesteld en aangegeven dat elke keuze die je maakt gevolgen heeft en je weet nooit wat er was gebeurd als je er wel heen was gelopen. Misschien was er dan wel iets anders gebeurd. Later op de avond hebben we geproost op Mabuya onze held en dat de rest van de groep mag overleven.


Op naar de positieve verhalen!

Zoals de meeste van jullie al weten blijf ik nog een maand langer hier in het mooie Afrika. Ik vind het hier zo leuk en fijn dat ik er graag nog een maandje aan vast plak. En op die manier kan ik ook Anne helpen. Want als ik er ben kan zij een paar keer terug naar Lilongwe om de volgende bavianen release voor te bereiden. Dus Frank zal pas op 19 mei deze kant op komen en dan zullen we jullie op 29 juni weer zien 

Nadat ik deze extra maand had voorgesteld aan Anne en Sebas vroegen ze ook of ik niet ook, onder begeleiding van Anne, de bavianen release wilde voorbereiden als ik klaar was met deze stage. Dan zou ik van Juli/Augustus tot en met December nog hier in Malawi blijven om een stabiele groep bavianen te vormen, deze te observeren en voor te bereiden voor de release van volgend jaar. Mijn eten en onderdak zou betaald worden. Ik voelde me erg vereerd dat ze me dit vroegen. En was ook meteen super enthousiast, dit is iets wat ik altijd al wilde doen en een kans die je niet snel krijgt. Maar ik weet nog niet wat ik doe, want ik zou ook heel graag mijn studie eerst af willen maken en dan vervolgens met Frank weer richting Afrika willen vertrekken om zo’n project aan te pakken. Dus ik ben nog hard aan het nadenken wat ik zal gaan doen. Maar ik vind het in ieder geval super leuk en positief dat ze het me vroegen.

Misschien hebben jullie de foto’s al voorbij zien komen, maar ik ben anderhalve week geleden ook gaan helpen bij het schooltje hier in het park. Remke had een aantal dozen met educatiemateriaal uit Nederland gekregen. We zijn die dozen af gaan geven bij het schooltje en toen bleek dat er geen leraar was voor de kindjes van een jaar of 6/7. Het hoofd van de school vroeg of ik het leuk vond om de kindjes ook een beetje les te geven. Natuurlijk! Dus samen met Remke hebben we puzzels uit de doos gehaald. Terwijl Remke de andere kindjes bezig hield, ben ik met een klein groepje aan de slag gegaan om het rekenen te leren. Wat nog eigenlijk best lastig was. Ik had nog nooit iets met kinderen gedaan en het was zeker lastig omdat de kindjes bijna geen Engels spraken. Langzaam kwam ik erachter hoe ik ze het beste dingentjes uit kon leggen. En als de rest het wel goed deed en andere kindjes snapte het niet dan vroeg ik of ze het elkaar uit wilde leggen.
Wat ze het leukste vonden om te doen was memorie spelen. Dus toen Remke weg was heb ik alle kindjes gevraagd om in een grote kring te gaan zitten en toen hebben we met z’n alle memorie gespeeld! Echt super leuk. Die kindjes zijn zo schattig en een beetje verlegen, maar ze vinden het zo leuk als je ze helpt. In de pauze heb ik met een aantal kindjes gestoepkrijt. Ik moest iets tekenen en gingen ze het na proberen te tekenen. Ik had ook mijn camera meegenomen. Ze vonden het super interessant en leuk om zichzelf op het schermpje te zien. Het was een hele leuke ervaring!

Afgelopen week zijn er ook vier nieuwe vrijwilligers aangekomen. Twee Engelse mannen die meehelpen met de anti-poaching en twee franse studenten die onderzoek gaan doen naar de puku’s en de olifanten. Het is leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen. Afgelopen week zijn we met z’n vieren een rondje om het meer gaan lopen. Dat was erg gezellig en ik heb ook hele mooie foto’s kunnen maken van een American fish eagle en puku’s.

Zo dit was het wel weer eventjes ;) Ik hoop dat het een duidelijk verhaal was en dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van al mijn avonturen hier.

Groetjes aan iedereen!