De release

Madzuka (goedemorgen) allemaal,

Ik heb de afgelopen anderhalve week weer genoeg gezien en meegemaakt! Ik mocht de kindertjes van staff die hier werkt mee van school halen. Ze zijn echt super schattig en lief! Ook heb ik weer een aantal nieuwe dieren gespot. ‘S morgens keek ik uit mijn raam, zag ik daar een ooievaar. Dat was best raar want die verwacht je hier niet, maar blijkbaar overwinterd onze ooievaar hier in Malawi. Nijlpaarden komen normaal bijna nooit het water uit overdag, maar ik had geluk. Tijdens onze lunch had een nijlpaard zoveel honger dat hij overdag uit het water kwam om te grazen. Wat een grote, lomp en grappige beest! Gisteren reden we terug naar de lodge en zag ik een beisa oryx, wat is dat een mooi trots dier. Ook zie je hier veel pootafdrukken van bijvoorbeeld hyena’s. Echt leuk om iedere keer weer nieuwe dieren te zien.

Vorige week dinsdag was de grote dag, namelijk de dag van de release. Om kwart voor 6 reden we met twee auto’s richting het release enclosure. We waren met zoveel mensen dat Anne had besloten dat iedereen wel mee mocht, maar dan moesten we veel afstand nemen van het enclosure, om te voorkomen dat de apen gestrest konden raken en dat wil je voorkomen. Maar de afstand was zo groot dat je de hele release bijna niet kon zien. Alleen Anne en Sebas zouden in de buurt van het enclosure zijn om de deur open te doen. Dat vond ik wel jammer, want ik wilde de release graag van dichtbij meemaken. Dus toen Anne vroeg of er iemand de release wilde filmen heb ik snel ja gezegd. Want voor een goed filmpje moest ik toch wat dichterbij gaan zitten ;).

De release ging niet helemaal zoals gehoopt. Het begon met King, hij is een wilde vervet die in Lilongwe in het enclosure bij de groep was gesprongen. Hij zat hier apart in een enclosure gescheiden van de groep om te voorkomen dat als hij de eerste paar dagen in het enclosure gestrest zou raken dat het dan geen invloed zou hebben op de rest van de groep. Besloten was om hem als eerste vrij te laten, omdat als je de groep als eerst los zou laten zij misschien rond het verblijf van King konen gaan staan om te voorkomen dat hij eruit zou kunnen. Toen de deur van zijn verblijf open ging rende hij als een malle zo ver mogelijk van iedereen vandaan. In een rechte lijn verdween hij snel uit het zicht. Hij heeft een colar om zijn nek, dus we konden checken waar hij was. De eerste dag na de release bleek dat hij in de buurt gebleven was, en we hoopte dan ook dat hij terug zou gaan naar de groep. Maar de dagen daarna konden we zijn signaal niet meer opvangen. We hebben nog stukken met de auto gereden, maar helaas na de tweede dag van de release weten we niet meer waar hij is gebleven. We denken dat hij nog wel leeft maar dat hij zo ver weg is gerend en door de dichte bebossing dat hij niet binnen signaalbereik is. Mogelijk dat we in het droogseizoen nog wel een signaal van hem op kunnen vangen.

De release van de rest van de groep ging gelukkig beter, maar ook niet zonder problemen. De dieren waren erg gestrest. Nadat de deur open was rende en klommen ze de bomen in, helaas de andere kant op als waar King heen gerend was. Ze bleven niet echt als een groep bij elkaar. Het zag er allemaal erg onrustig uit, niet zoals gehoopt.

Na de release gingen Anne, Sebas en Mattias achter de vervets aan om te kijken hoe het met ze ging en om te kijken of de groep toch weer samen kwam. Ik mocht niet mee, omdat het dan te druk zou worden en ik de minste ervaring heb. Dus ik ging met de rest mee terug naar de lodge waar we gezellig met z’n alle hebben ontbeten en gewacht tot we iets zouden horen van Anne en Sebas. Helaas duurde het wachten niet lang. Al vrij snel kwamen ze terug uit de bush. Nu bleek dat de dieren zo gestrest en bang waren dat ze steeds voor hun weg liepen, zelfs zo ver dag ze de dieren niet konden herkennen, waardoor ze niet konden checken of alle individuen bij elkaar waren. Uiteindelijk hadden ze besloten om de dieren even met rust te laten.

De volgende dag mocht ik wel mee, voor de eerste keer echt de bush in achter de aapjes aan. Om 5 uur stond ik naast mijn bed. Beetje vroeg maar je moet er wat voor over hebben. Aangekomen in de bush gingen we ze zoeken met de antenne. Het bleek dat de groep niet ver weg was, dus liepen we rustig hun kant op. Maar zodra we in buurt kwamen rende ze ook deze keer weer bij ons vandaan. We konden niet dichter dan 100m bij ze in de buurt komen. Dit ging niet werken, dus we moesten een andere techniek gaan verzinnen. We besloten om niet meer achter de apen aan te lopen, maar om de apen naar ons toe te laten komen. We moesten ze sowieso nog bijvoeren, en tijdens het voeren zouden wij in de buurt gaan zitten zodat ze naar ons toe komen in plaats van andersom en ook zouden ze dan rustig aan onze aanwezigheid kunnen wennen. De eerste keer is er een persoon in de buurt gaan zitten, toen twee personen en zo hebben we het langzaam opgebouwd. Omdat we ze nu beter konden zien hebben we ook gekeken of alle individuen nog aanwezig waren in de groep. Helaas misten we er eentje. Een vrouwtje Cheeky was niet meer bij de groep en heeft de eerste nacht waarschijnlijk niet overleeft. Zij had geen colar om, dus we konden niks checken.

Het laten wennen werkte. De dieren kwamen dicht bij ons in de buurt en schrokken niet meer als we bewogen of praten. Dus dat gaf hoop. Maar het wennen ging iets te goed. Er is namelijk een bijna volwassen mannetje, Leon, die niet zo goed in de groep ligt. Hij heeft zijn plekje in de rangorde nog niet gevonden en werd zelfs door een van de jongere dieren weggejaagd. Wat dieren dan kunnen doen is de agressie die zij ontvangen afreageren op individuen die er helemaal niks mee te maken hebben. Die individuen bleken wij. Zodra Leon bedreigt werd door iemand dan kwam hij agressief op ons af. Dat was best gevaarlijk, omdat als zo’n mannetje je aanvalt je geen schijn van kans hebt. Als Leon onze richting op kwam dan liepen we rustig van hem weg en hadden we een stok in onze hand, mocht hij wat willen proberen. Later liepen we al van hem weg zodra hij onze kant op keek. Om te voorkomen dat er problemen zouden ontstaan. Dit werkte, de groep is nu rustiger en hij heeft het niet meer geprobeerd.

Na een weekje van iedere dag twee keer aanwezig zijn bij de apen had ervoor gezorgd dat ze niet meer op ons letten. Gisteren hebben we dan ook voor de eerste keer achter ze aan kunnen lopen om de eerste observaties te doen. Dat ging gelukkig ook goed, dat betekend dat we vanaf morgen echt kunnen gaan beginnen met de officiële observaties.

Naast alles met de aapjes is het hier ook super gezellig met iedereen. We hebben afgelopen weekend de verjaardag van Matt gevierd. Hij houd nogal van drankspelletjes, dat zorgde voor een gezellige avond! En gisteren ben ik bij Anne en Sebas gaan eten en hebben gekletst rond een kampvuurtje. Ik heb het hier steeds meer naar mijn zin, ook al mis ik de gezelligheid van de vrijwilligers in Lilongwe wel een beetje.

Groetjes aan iedereen!

ps. Frank zal hier binnenkort een filmpje en wat foto's van de release plaatsen