Kleine update!

Hoi lieve mensen,

Het is weer tijd voor een update van het gelukkige meisje in Afrika.

Allereerst wil ik sorry zeggen tegen iedereen. Ik heb namelijk niet zo veel tijd om contact te houden met iedereen. Ik ben erg veel in het veld, en als ik niet in het veld ben, dan gebruik ik mijn tijd om met mijn leuke huisgenootjes te kletsen. Maar ik vergeet jullie niet en denk veel aan iedereen. Laatst vroeg iemand wat mis je het meeste aan Nederland, toen kon ik alleen maar denken aan terrasjes pakken en gezelligheid.

Het gaat erg goed met mij. Ik leer mezelf hier goed kennen door alle mensen om me heen en door alles wat er gebeurt. Ik ben veel vrolijker, gelukkiger en tevreden. Ik ben er ook achter gekomen dat ik veel socialer ben dan ik dacht en dat doet me goed. We hebben hier veel plezier!

In de vervet-soap is het gelukkig wat rustiger. Na de vorige verschrikkelijke ochtend is de groep niet meer uit elkaar geweest en alle dieren zijn nog bij elkaar. We hadden verwacht dat de groep nu onrustig zou worden omdat ze hun leiders missen. Maar het is gelukkig heel rustig gebleven. Madson, hij stond onder Mabuya in rang, heeft de leiding meteen overgenomen. Dat werd gelukkig ook gerespecteerd door de vrouwen en op de tweede dag bleken de andere mannen de nieuwe leider ook meteen te respecteren. Bij de vrouwen onderling leek het in het begin ook vrij rustig. Waarschijnlijk waren de andere vrouwen de eerste paar dagen nog bang dat Celia nog terug zou komen. Want na een aantal dagen begonnen de vrouwen onderling toch wat te katten. Elkaar achterna zitten, bedreigen en vechten, allemaal om erachter te komen wie de nieuwe alfa vrouw mag worden.
We weten het nog niet zeker, maar mogelijk heeft een meisje van 3 jaar (Heidi) nu de leiding over de groep. Echt stoer, ze heeft eerst met iedereen vriendjes gemaakt door te groomen, en vervolgens heeft ze haar concurrenten op een subtiele manier duidelijk laten weten dat zij de baas is.

Gelukkig gaat het ook goed met onze lief stoer mannetje (Chestnut, het jong wat zijn moeder heeft verloren). We waren even bang dat hij het misschien niet ging redden. Want het leek of niemand aandacht aan hem bestede. Als we hem zagen was hij alleen en 's avonds zat hij te 'huilen' in de boom, was echt zo zielig.
Maar een paar dagen later zat hij overdag in de boom te jammeren, mogelijk omdat hij de groep kwijt was. Toen zagen we voor de eerste keer dat zijn stiefzusje naar hem toe kwam om hem te helpen. Dus dat was een goed teken, hij wordt niet alleen gelaten. Later bleek ook dat hij genoeg eten voor zichzelf kan verzamelen en langzaam aan begon hij ook meer te bewegen, zelfs voorop in de groep. En gisteren zag ik dat hij ook eindelijk weer zin en energie had om mee te spelen met de andere kleintjes. Dankzij zijn karakter en doorzettingsvermogen heeft ons stoer mannetje het toch maar mooi gered zonder zijn mama.

Een van de mooiste dingen om te doen hier in het park is de zonsondergang bekijken op een grote rots genaamd Black Rock. Een aantal weken geleden hadden Chloe, Benjamin, Do en ik eindelijk tijd om met z'n alle naar Black Rock te gaan. Het was een enge beklimming omdat de rots erg steil is, maar het was het waard, we hadden een prachtig uitzicht over het park. We foto's gemaakt, een biertje gedronken en genoten van de mooie zonsondergang.

Nadat we een paar dagen hard in het veld hebben gewerkt, vonden Anne en Sebas het tijd om eens lekker aan het zwembad te gaan relaxen. Alleen het dichtstbijzijnde zwembad is in Kasungu stad. Een vorige president heeft daar een universiteit laten bouwen voor de kinderen van rijke expat. Op deze universiteit hebben ze een golfbaan, voetbalstadion en dus ook een zwembad. Alleen je komt er niet zomaar binnen. Gelukkig kennen Anne en Sebas iemand (Kieth) met de juiste contacten. Kieth vertelde de bewaking de naam van een vriend die hij kwam bezoeken. Waarvan de bewaker zei dat diegene al een half jaar geleden terug vertrokken was naar Europa.. Opes.. Dit ging een aantal keer zo, maar met slap lullen kreeg hij ons toch binnen. We mochten, onder leiding van de bewaker, een kijkje nemen op het terrein. Na de rondleiding zei Kieth dat hij graag even in het zwembad wilde zwemmen. Maar helaas, de bewaker vertelde dat door de vakantie alles gesloten was. We hadden 2 uur voor niks gereden..
In de bar kwam een jongen maar ons toe, hij had het idee dat hij wel wat aan ons kon verdienen. Hij vertelde dat als we wat geld zouden betalen dat hij dan zou regelen dat het zwembad toch open zou gaan. Corruptie in een land is dus niet altijd vervelend, het kan soms in je voordeel werken. Na een half uurtje wachten konden we terug naar de universiteit en werd het zwembad voor ons open gemaakt. We hebben de jongen wat biertjes gegeven, hij blij en wij blij. Even een dagje ertussen uit.

Helaas hebben we het vrijwilligershuis om moeten toveren tot voodoo-huis, er gebeuren namelijk allemaal rare dingen. Allereerst is mijn computer kapot gegaan, ik kan er helemaal niet meer op werken. En drie weken geleden voelde Benjamin zich niet zo lekker, na een testje bleek hij malaria te hebben.. Een aantal dagen later voelde ik me niet zo lekker, testje gedaan maar deze bleek negatief. Op dezelfde dag trok ik een truitje aan.. Schouder uit de kom.. Dan is het wel handig dat je een militair als huisgenoot hebt, want hij wist precies wat hij moest doen om hem er weer in te krijgen. Gelukkig! Een paar dagen later bleek Chloe ook malaria te hebben. Omdat ik me ook nogsteeds niet zo lekker voelde ben ik ook maar aan een behandeling voor malaria begonnen. Benjamin had ondertussen zijn behandeling afgesloten maar hij voelde zich nog steeds niet goed, Daron en ik hadden ook steeds hoofdpijn en last van onze nek. Voor de zekerheid besloot Remke dat het misschien toch verstandig was om met zijn alle naar Kasungu te gaan om een bloedtest te laten doen. Remke informeerde eerst bij een dokter of een bloedtest wel nodig was. Ze vertelde hem wat voor klachten wij hadden, de dokter gaf aan dat het alleen malaria kon zijn. Die conclusie trok hij zonder dat hij ons had gezien.. Remke gaf aan dat een bloedtest dus niet meer nodig was. Ik vond het een beetje raar. Hoezo kan hoofdpijn en nekpijn alleen maar malaria zijn en niet een andere ziekte.. Ik vroeg aan Frank of hij het tropen instituut in Nederland wilde bellen om te informeren of dat ook echt zo was. En natuurlijk, zij vertelde dat er verschillende ziektes zijn met deze symptomen en dat je in zo'n geval zeker een bloedtest moet doen. Dus terug naar Remke om toch te vragen om een bloedtest. Daron en Chloe geloofde wel dat ze malaria hadden dus ik ging alleen met Remke en Benjamin naar het ziekenhuis. Buiten stonden rijen met mensen al uren te wachten. Omdat we blank zijn kregen we voorrang en waren we meteen aan de beurt. Dat voelde erg oneerlijk tegenover alle andere mensen. Maar we hebben toch gebruik van gemaakt. Nadat er wat bloed was afgenomen, met een steriele schone naald, gingen ze het testen op alle mogelijke parasieten. Met mij was gelukkig niks aan de hand en Benjamin bleek een bacteriële infectie te hebben. Dus het was voor hem maar goed dat we de test hadden gedaan. Bij mij bleek het uiteindelijk oververmoeidheid te zijn en na een paar dagen rustig aan doen voelde ik me al weer een heel stuk beter. Het ziekenhuis was een interessante ervaring die ik niet had willen missen, heel indrukwekkend om die mensen zo te zien..

Dat was het weer even voor nu. Komende week gaan we met alle vrijwilligers voor een paar dagen naar de Lake Malawi! Ik heb er super veel zin in. Eindelijk even met z'n alle relaxen en een ander deel van Malawi bekijken.

Ik wens iedereen een heel fijn paasweekend. Ik mis jullie allemaal, maar over twee maandjes zie ik jullie alweer ;) ik kijk er al naar uit. Maar eerst nog even hier genieten van alles en iedereen.

Veel liefs van mij