Baby aapje

Hey allemaal,

Daar ben ik weer, het is al weer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. Maar ben heel druk geweest met de aapjes en andere super gave dingen. Heb nu eindelijk een vrije dag, dus tijd om alle ervaringen met jullie te delen :)

Allereerst het goede nieuws. Er is een baby geboren in onze vervet groep! Peanut was al zwanger voor de release en we wisten dat het niet lang meer ging duren voordat het kindje geboren zou worden. Op een ochtend waren we de dieren aan het tellen en zagen we dat Peanut een kleintje op haar buik had. Hij/zij is echt super schattig en heeft de naam Pecan gekregen :)

Ik heb weer veel meegemaakt met de aapjes. Zoals ik de vorige keer had verteld is het laten wennen aan onze aanwezigheid goed gegaan en konden we beginnen met het observeren. Helaas valt het observeren een beetje tegen. Ik had gedacht dat observeren redelijk makkelijk zou gaan, omdat dat de apen veel in de bomen zouden zitten. Maar helaas foerageren ze de meeste tijd op de grond, waar ze snel uit het zicht verdwijnen. Het gras is hier namelijk wel een halve meter hoog, soms nog hoger, en de aapjes veel kleiner. Als je een dier hebt gevonden om te observeren zijn ze meestal na ongeveer 2min. alweer verdwenen in het hoge gras en ben je bijna 15min. bezig met het zoeken van je dier. Aangezien we een dier 20min. observeren heb je dan nog ongeveer 3min. over om op te schrijven wat hij aan het doen is. Dat is erg jammer. Maar als het goed is wordt je steeds beter in het voorspellen waar het dier heen gaat, waardoor je hem sneller kan vinden. Ik hoop het maar ;)

Ook heeft onze groep ruzie gehad met een wilde groep vervets. Waarschijnlijk was dit gebied onderdeel van het territorium van de wilde groep. Na wat geschreeuw en een klein gevecht heeft onze groep (die veel groter bleek te zijn) ervoor gezorgd dat de wilde groep weg ging. Het klinkt een beetje als de Nederlanders die naar Zuid-Afrika gingen om daar een nieuw leven te beginnen en de lokale bevolking wegjoeg. Maar in dit geval zijn de vervets er niet vrijwillig heen gegaan, wij hebben ze daar neer gezet. Helaas wisten we niet dat hier al een groep vervets zat, anders hadden we mogelijk een andere plek uitgekozen. Gelukkig is het park groot genoeg en is er genoeg te eten, dus de wilde groep en onze groep hebben genoeg ruimte om naast elkaar te leven.

’s Morgens tellen we alle dieren om erachter te komen of iedereen nog bij de groep aanwezig is. Maar een week geleden miste we een heleboel dieren, en kwamen we erachter (door de collars te checken met de antenne) dat de groep flink uit elkaar was gevallen. Mogelijk zijn ze door een predator opgeschrikt en zijn ze allemaal een andere kant op gevlucht. Na een hele tijd wachten kwamen bijna alle dieren terug naar het enclosure om te eten, en waren ze weer bij elkaar. Maar we miste er nog eentje, het alfa-vrouwtje Celia met haar kleine mannetje Chestnut. Toen we haar checkte kregen we geen signaal.. We maakte ons zorgen want een vrouwtje alleen heeft een hele lage overlevingskans en misschien was ze zelfs wel gepakt door de predator. We zijn een stukje van het enclosure afgelopen en opnieuw geprobeerd een signaal van haar te pakken te krijgen. Gelukkig hadden we nu wel een reactie en hadden we een idee van waar ze zat. Na wat zoeken bleek ze wel 900m van het enclosure af te zitten en dus ook van de rest van groep. Mogelijk was deze afstand zo groot dat ze niet meer in staat was de weg terug te vinden. Dit betekende dat we haar moesten helpen. Ze is namelijk heel belangrijk voor de rust en stabiliteit in de groep. Dus we hebben een plannetje bedacht. We zouden de rest van de groep haar kant op lokken met een spoor van voer en dan vervolgens Celia vinden en zij ook met voer naar de rest van de groep lokken.
Afgelopen dinsdag later in de middag zijn we (Anne, Sebas en ik) begonnen aan missie Celia. De vervets zaten bij het enclosere en waren een beetje hongerig. Dus ze volgde ons uitgestrooide spoor van casave maar al te graag. Omdat we bang waren dat de groep te ver zou verspreiden, aangezien sommige apen een beetje dromerig zijn en niet goed opletten, besloten we de dieren niet te ver achter ons aan te lokken. Na 200m. zijn we gestopt met voeren en gingen we op zoek naar Celia. We moesten erg voorzichtig zijn want in haar eentje was ze erg bang voor ons. Maar waarschijnlijk was ze ook erg hongerig, want het rammelen van de pinda’s en casave zorgde ervoor dat ze steeds dichterbij ons kwam. We zijn voorzicht op de grond gaan zitten en hebben haar het vertrouwen gegeven dat ze niet bang hoefde te zijn voor ons. De heerlijke bananen hielpen daar ook bij ;). Helaas vond ze het wel te eng om ons te volgen. Dus we moesten iets anders verzinnen. Anne en ik zijn bij Celia gebleven en Sebas is samen met de scout richting de groep gelopen en heeft ze verder naar Celia gelokt. Dit ging verbazingwekkend snel, waarschijnlijk was de groep al richting Celia gekomen door het geluid van de rammelende pinda’s. Toen de groep en Celia dicht bij elkaar waren zijn wij ertussenuit gegaan en hebben we ze de ruimte gegeven om elkaar te vinden. We hoorden en zagen niks, maar op een gegeven moment zagen we alle dieren Celia’s kant op kijken. Helaas hebben we geen hereniging gezien. Dus het was nog spannend of het wel gelukt was.
De volgende dag zijn we vol spanning terug gegaan naar de groep, en na een uur verscheen Celia samen met Chestnut uit de bomen omringt door alle dochters, mannen en andere groepsleden. Onze missie was gelukt, Celia was terug bij de groep! Het was echt super gaaf om hieraan mee te helpen en te zorgen dat we niet nog twee aapjes kwijt zouden raken.

Twee dagen geleden was ik samen met Sebas aan het observeren. Ik vertelde hem dat ik nog nooit een slang had gezien in het wild. Dat vond hij maar vreemd en hij vroeg zich af waar slangen overdag eigenlijk zouden zitten. Ongeveer 5min later hoorden we een van de aapvrouwtjes (Sarah) een alarm-call geven. De hele groep vloog de bomen in en ze keken allemaal dezelfde kant op. Wij wilde graag weten waar ze op reageerde, dus we keken om ons heen om te zien wat er aan de hand was. Op een gegeven moment verplaatste alle apen zich richting Sarah en waren ze allemaal nieuwsgierig dezelfde kant op aan het kijken. Dus wij zoeken of we iets zagen, bleek er een slang in de top van de boom te zitten. Onze scout vertelde ons dat het een van de giftigste/dodelijkste slang was, namelijk de Black Mamba. De slang bleek wel 3m lang te zijn. Het was wel gaaf om hem te zien, maar tegelijkertijd was het toch wel een beetje eng.. Ik besefte nu pas dat het in de bush best gevaarlijk kan zijn. We waren gewoon onder een van de dodelijkste slangen gelopen..

Naast deze apen avonturen heb ik ook nog andere dingen meegemaakt. Matt, een ex-militair die hier probeert het park te beschermen door poachers te vangen, vroeg of ik het leuk vond om in een micro-light te vliegen. Hij heeft namelijk een vriend, met een micro-light in Kasungu die hem graag helpt. Als je namelijk met de micro-light boven het park vliegt kan je precies zien waar illegaal bomen worden gekapt en mogelijk andere dingen. Dat weekend zouden ze weer gaan vliegen, en als ik wilde mocht ik mee. Natuurlijk wilde ik dat! Want zo’n kans krijg je niet vaak :). Het vliegen was echt super gaaf. Ik hem maar ongeveer 10min gevlogen. Maar het was echt super mooi! Boven in de lucht had je een geweldig uitzicht, zelfs vogels vlogen met je mee. Het was echt een hele gave ervaring en helemaal niet eng!

Het weekend erna moest mijn visum verlengd worden in Lilongwe. Do, Anne en ik hadden bedacht om er een vrouwenweekendje van te maken. Super leuk!
Op de heenweg naar Kasungu rijden er vaak lokale mensen mee in de auto zodat ze boodschappen kunnen doen. Dus ik zat met drie anderen op de achterbank gepropt. De vrouw naast mij had een klein kindje op schoot. Op een gegeven moment haalt ze haar borst tevoorschijn en gaf het kindje borstvoeding. Niks vreemds natuurlijk, maar toch apart als iemand dat opeens naast je aan het doen is. Vooral omdat het in Nederland iets is wat je vooral niet in het openbaar doet. Maar goed, aangekomen in Lilongwe zijn we naar een backpackers lodge gegaan en hebben we lekker gezwommen, boodschappen gedaan en we zijn lekker uit eten geweest. Ook zijn we naar een marktje gegaan waar lokale mensen souvenirs verkopen aan toeristen. Ze maken hier echt hele mooie dingen. Ik heb een ketting gekocht met een uitgesneden olifantje van hout, echt heel mooi. Het was erg leuk om met de meiden even weg te zijn.
Helaas was de auto waarmee we heen waren gereden kapot en moesten we met iemand anders meerijden terug naar huis. Hij had alleen een pick-up truck waar maar drie mensen voorin konden zitten. Dus ik moest achterin de laadbak, wat onveilig voelde maar super grappig was trouwens. Want Malawianen zelf zitten vaak achterin zo’n laadbak, maar een blanke die achterin zit zien ze bijna nooit. Dus iedereen die langs de kant stond stopte meteen met waar ze mee bezig waren en lachte en zwaaide allemaal naar mij. Ook mensen die aan het fietsen waren vielen bijna van hun fiets af omdat ze aan het staren waren. De mensen staken hun duim op of zwaaide heel enthousiast. Heel mooi om mensen zo spontaan te zien. Een leuke ervaring!

Zo dit was het wel weer eventjes ;) Nu lekker genieten van de rest van mijn vrije dag, voordat ik komende week weer hard aan het werk moet.

Groetjes aan iedereen!