life changes

Hoi lieve mensen,


Het is helaas al een hele lange tijd geleden dat ik wat heb geschreven op mijn blog. Maar hier is er dan eindelijk weer eentje.


Er is echt ontzettend veel gebeurt de afgelopen maand. Ik wist niet dat je leven in een paar weken er zo anders uit kan zien. Van een relatie naar single van dakloos naar kamerbezitster in Utrecht. Voordat ik dit ga uitleggen wil ik eerst nog wat vertellen over de vervets.

Ik blijf maar met slecht nieuws over ze komen. We zijn er de afgelopen maand weer vier aapjes kwijtgeraakt. Op een dag was ik samen met Mathias in het veld. Na de lunch gingen we op zoek naar de groep en we vonden Leon alleen en hoorde in de verte een alarm call. We hebben Leon achtergelaten en zijn op zoek gegaan naar de groep. Deze vonden we snel er we zagen iedereen behalve Luc. Ik kreeg al een naar voorgevoel.. We zijn snel zijn kant opgelopen en het duurde even voor we hem vonden. Maar daar lag hij dan.. Weer een aap minder in onze groep, Luc mijn lieve mannetje. Een week ervoor had hij mij nog vertrouwd en volgde hij mij richting de rest van de groep. Nadat we Luc hadden onderzocht zijn er de rest van de groep weer gaan zoeken. Maar terwijl we daarheen liepen belde sebas, hij wilde graag dat we bij Luc bleven zodat we er een camera bij konden hangen om te kijken wat voor dier Luc had gedood. Dus wij zo snel mogelijk terug, het werd ook al donker.. Toen we bijna terug bij Luc waren hoorde we een dier wegspringen.. Mogelijk wat dat het luipaard, maar dat zullen we nooit zeker weten. Luc was ook niet meer op zijn plek. De volgende dag kwamen we erachter dat ook Justin en chestnut, het lieve kleine mannetje, ook niet meer bij de groep waren. Mogelijk zijn zij ook gegrepen door het luipaard.

Een week later, samen met Remke ging ik het veld in. Toen we uit de auto stapte zaten we al veel luipaard en hyena sporen. Op weg naar de groep kwamen we erachter dat Sarah's signaal uit een andere richting kwam. Niet weer hè.. En ja hoor. Na een zoektocht van bijna een uur vonden we haar.. Op de grond lag ze dan, haar hele borstkas was leeggegeten. Ik heb haar verder onderzocht. En geregeld dat er camera bij haar zou komen te hangen. Zodat we konden zien wie haar had gedood. Want de kill zag er anders uit dan de luipaard kills van de afgelopen keren. En ja hoor, een dag later zagen we op de camera dat een African crowned eagle haar verder op kwam eten.
Door de aanval op Sarah had de groep zich weer opgesplitst. De volwassen dieren bij elkaar en alle babies samen. We waren een beetje bezorgd, want de babies konden we niet tracken en dus ook niet vinden en de volgende dag waren ze nog steeds niet terug bij de groep. We waren bang dat ze de weg kwijt waren geraakt en nu ergens in de bush zaten. Het enige wat we konden doen om ze te helpen was om een transect te lopen. Dat betekend dat je met een aantal mensen van de ene kant van de bush, waar we Sarah vonden, naar de andere kant, hun territorium, loopt en dan allemaal zoeken naar de vervets en schudden met pinda's in de hoop dat ze ons zouden volgen richting bekent terrein. Dit hebben we de hele ochtend gedaan, maar zonder resultaat. Teleurgesteld gingen we naar huis.
Maar wonderen bestaan! Na de lunch gingen we terug naar de groep en we kletste een beetje waardoor we de groep een beetje uit het oog verloren. We liepen een stukje verder en zagen opeens weer dieren. We dachten al wat hebben de volwassenen snel gelopen.. Ik keek door mijn verrekijker, tot mijn grote verbazing was het niet een dier uit de groep die we al gevonden hadden, nee het was een van de vermiste babies! En nog een, en nog een! Wouw we vonden alle babies samen bij elkaar. Vervolgens maakte ze contact calls die werden beantwoord door de volwassen dieren. De babies rende heel snel de kant van het antwoord op. Was echt super mooi om te zien! We waren echt heel blij, iedereen was weer bij elkaar!

Ik heb mijn stage hier met de vervets twee weken geleden afgesloten met een old school presentatie over de vervet release. Op vellen papier heb ik mijn steekwoorden opgeschreven. De presentatie was voor het management van het park en andere mensen die het graag wilde horen. In de office van de park manager zat iedereen klaar. Ze vertelde me vantevoren dat Kumanga er ook bij zou zijn. Ik dacht aan de hand van zijn naam dat hij een grote brede oude man was. Dus toen ze wilde beginnen zei ik, moeten we niet nog wachten op Kumanga? Bleek die goede man al voor me te zitten.. Oeps foutje. Slecht begin van een presentatie. Maar gelukkig kon ik me weer snel bij elkaar rapen en ging de presentatie goed. Het management was tevreden en hadden nu een duidelijk idee van wat we in het park aan het doen zijn.

Naast dit hele verhaal met de vervets is er ook erg veel gebeurt in mijn eigen leven. De afgelopen paar maanden hier in Afrika hebben mij veranderd. Ik ben zelfverzekerder geworden en ben gaan nadenken over wie ik ben en wat ik wil in mijn leven. Helaas ben ik er hier ook achter gekomen dat ik een toekomst met Frank niet meer voor me zag. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik alleen de wereld wilde ontdekken en mijn gevoel voor hem nam steeds verder af. Twee weken voordat hij deze kant op zou komen wist ik het honderd procent zeker, het was over. Het was moeilijk om deze beslissing zo op het laatste moment te maken ook omdat het nogal wat consequenties had. Maar ik wilde ook niet dat hij hierheen zou komen en het dan pas vertellen.
Frank is dus ook niet meer deze kant op gekomen. Dus in plaats van te gaan reizen door Malawi en Zambia ben ik hier op de Lodge gebleven. Ik help Cloe zij doet onderzoek naar de Puku's in het park en Benjamin hij doet onderzoek naar de Olifanten. Het is echt leuk om hen te helpen, meekijken hoe zij hun onderzoek doen en ik heb de mogelijkheid om andere plekken in het park te zien. Daarnaast ben ik ook nog twee dagen in de week bezig met het observeren van de vervets. Kon ze toch niet loslaten.

Op een rare en vreemde manier heeft mijn laatste maand hier een hele andere wending gekregen dan was gepland. Maar ik heb er geen moment spijt van. Het is de juiste beslissing geweest en ik ben er helemaal klaar voor om als ik terug kom in Nederland mijn eigen leventje op te pakken. Ik heb gelukkig al een kamer gevonden in Utrecht. Ik ga een kamer onderhuren in een huis met 30 andere huisgenootjes, dus ik hoef me niet alleen te voelen. Ik ga mijn studie afmaken en dan zie ik nog wel hoe alles gaat lopen.

Ik ga dus niet meer rondreizen. Maar ik heb gelukkig nog wel een ander gedeelte van Malawi gezien dan alleen Kasungu en Lilongwe. Een paar weken geleden ben ik met Anne, Sebas, Do, Cloe en Benjamin naar lake Malawi geweest. Het was echt super mooi. We hadden ons eigen huisje boven op een berg. En als we naar beneden liepen hadden we ons eigen privé strandje. We hebben daar drie dagen lekker gerelaxed, ij de zon gelegen en heerlijk gezwommen. Een mini-vakantie! De foto's die nog komen zeggen genoeg ;).

De komende drie weken die ik nog te gaan heb zijn al flink volgepland. We gaan het wk voetbal kijken met de lokale mensen hier. Echt super leuk! Ik ga samen met Chloe en Benjamin in het park op een berg slapen. In een slaapzak zonder tent in de open lucht kijkt naar de sterrenhemel. Ben héél benieuwd, zal koud worden maar ook super mooi. Ook ga ik nog een keer naar Kasungu waar ik hoop mooie portretfotos van mensen te kunnen maken.

Ik kijk ernaar uit om iedereen weer te zien! Maar eerst nog even genieten van mijn laatste dagen.


Groetjes en veel liefs!